CPRC onderzoekt vermoedelijke mensenhandel en misbruik van minderjarigen en kwetsbare jongeren vanuit het perspectief ‘burgerparticipatie’. Zo helpen wij, als kinderrechten NGO, overheden bij het vervullen van hun plicht, vastgelegd in internationale verdragen, minderjarigen te beschermen. En zo strijden wij ook tegen het gevaar van ondermijning, dat met mensenhandel samengaat. Denk bijvoorbeeld aan klanten van pooiers, die minderjarigen voor seks leveren. 

Om kinderen en kwetsbare jongeren te beschermen tegen dreigend gevaar van (seksuele) uitbuiting of misbruik, om slachtoffers te bevrijden en om tienerpooiers te stoppen onderzoeken wij casussen. Bijvoorbeeld op verzoek van burgers, die ons om hulp vragen of als getuige slachtoffers willen helpen bevrijden, maar liever niet naar de politie stappen. Daaraan kunnen allerlei redenen ten grondslag liggen. Als burgers of professionals zoals zorgverleners, sociaal werkers, taxichauffeurs of hotelmedewerkers, die ons informatie verstrekken, anoniem willen blijven, dan garanderen wij dat. In veel landen, ook in Nederland, durven of willen slachtoffers, hun familieleden of getuigen geen aangifte te doen als het om seksuele uitbuiting of misbruik gaat. Dat kan te maken hebben met angst voor wraakacties van de daders, inmenging van jeugdbeschermingsinstanties of in het openbaar voor de rechter te moeten verschijnen. En in veel landen staan corrupte politiemensen vaak op de ‘loonlijst’ van de uitbuiters of misbruikers. Het is ook niet ongebruikelijk dat men niet naar de politie gaat vanwege het gevoel toch niet serieus te worden genomen, zoals in de beruchte Valkenburgse zedenzaak is gebeurd. Daar stapten de ouders van het 16-jarige slachtoffer na diverse malen tevergeefs de politie om hulp te hebben gevraagd naar een privédetective, die de zaak oploste en alsnog de politie inschakelde om de pooier en diens klanten op te pakken. Ook komt het voor dat zaken bij de politie op het verkeerde bureau belanden of heel lang blijven liggen. Verder kampen de wetshandhaving-instanties in diverse landen vaak met onderbezetting, andere (politieke) prioriteiten, gebrek aan financiële middelen of aan kennis over en technieken om (online) kinderuitbuiting en misbruik te detecteren en bestrijden.